พุทธศาสนสุภาษิต

หมวดความประมาท

ความประมาท เป็นทางแห่ง ความตาย

ความประมาท บัณฑิต ติเตียนทุกเมื่อ

ความประมาท เป็นมลทินของผู้รักษา

ผู้ประมาท เหมือนคนตายแล้ว

ไม่ควรสมคบด้วยความประมาท

อย่ามัวประกอบความประมาท

คนมีปัญญาทราม ย่อมประกอบแต่ความประมาท

คนประมาท ย่อมเศร้าโศกสิ้นกาลนาน

ความรู้เกิดแก่คนพาล ก็เพียงเพื่อความฉิบหาย, มันทำสมองของเขาให้เขว, ย่อมฆ่าส่วนที่ขาวของคนพาลเสีย

ผู้ใดมีปัญญาทราม มีใจไม่มั่นคง พึงเป็นอยู่ตั้งร้อยปี ส่วนผู้มีปัญญาเพ่งพินิจ มีชีวิตอยู่เพียงวันเดียว ประเสริฐกว่า

เมื่อก่อนประมาท ภายหลังไม่ประมาท เขาชื่อว่ายังโลกนี้ให้สว่าง เหมือนพระจันทร์พ้นจากเมฆหมอกฉะนั้น

คนทอดทิ้งกิจที่ควรทำ ไปทำกิจที่ไม่ควรทำ เมื่อเขาถือตัวมัวประมาท อาสวะย่อมเจริญ

หากกล่าวพุทธพจน์ได้มาก แต่เป็นคนประมาท ไม่ทำตามพุทธพจน์นั้น ก็ไม่มีส่วนแห่งสามัญญผล เหมือนคนเลี้ยงโค คอยนับโคให้ผู้อื่นฉะนั้น

ไม่ควรเปล่งวาจาที่ดี ให้เกินควรแก่กาล