พุทธศาสนสุภาษิต

หมวดบาป-เวร

  • บาปธรรมเป็นมลทินแท้ ทั้งในโลกนี้ ทั้งในโลกอื่น

  • คนมักทำบาปเพราะความหลง

  • บาปไม่มี แก่ผู้ไม่ทำ

  • คนมีสันดานชั่ว ย่อมลำบากเพราะกรรมของตน

  • พึงละเว้นบาปทั้งหลาย

  • การไม่ทำบาป นำสุขมาให้

  • ความสั่งสมบาป นำทุกข์มาให้

  • คนพูดเท็จ จะไม่พึงทำบาป ย่อมไม่มี

  • คนสะอาด ไม่ยินดีในความชั่ว

  • ไม่ควรทำบาป เพราะเห็นแก่กิน

  • สาธุชนย่อมละบาปกรรมด้วยตปะ (ตบะ)

  • เมื่อเรากล่าวธรรมอยู่ บาปย่อมไม่แปดเปื้อน

  • แม้หม้อน้ำยังเต็มด้วยหยาดน้ำฉันใด, คนเขลาสั่งสมบาปแม้ทีละน้อย ๆ ก็เต็มด้วบบาปฉันนั้น

  • ผู้ใดระงับบาปน้อยใหญ่ได้โดยประการทั้งปวง ท่านเรียกผู้นั้นว่าสมณะ เพราะเป็นผู้ระงับบาปทั้งหลายได้

  • คนพูดเท็จ ล่วงสัตยธรรมเสียอย่างหนึ่ง ไม่คำนึงถึงโลกหน้า จะไม่พึงทำบาปเป็นอันไม่มี

  • ถ้าฝ่ามือไม่มีแผล ก็พึงนำยาพิษไปด้วยฝ่ามือได้ ยาพิษซึมเข้าฝ่ามือไม่มีแผลไม่ได้ฉันใด, บาปย่อมไม่มีแก่ผู้ไม่ทำฉันนั้น

  • ควรงดเว้นบาปเสีย เหมือนพ่อค้ามีพวกน้อย มีทรัพย์มาก เว้นหนทางที่มีภัย และ เหมือนผู้รักชีวิตเว้นยาพิษเสียฉะนั้น

  • บาปกรรม ที่ทำแล้วย่อมไม่มีเปลี่ยนแปลง เหมือนนมสดที่รีดในวันนั้น, บาปย่อมตามเผาคนเขลา เหมือนไฟที่เถ้ากลบไว้

  • เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร

  • เวรของผู้จองเวร ย่อมไม่ระงับ

  • ในกาลไหน ๆ เวรในโลกนี้ย่อมระงับด้วยเวรไม่ได้เลย

  • ผู้ทำบาป ย่อมเศร้าโศกในโลกนี้ ละไปแล้วก็เศร้าโศก ชื่อว่าเศร้าโศกในโลกทั้งสอง, เขาเห็นกรรมอันเศร้าหมองของตน จึงเศร้าโศกและเดือนร้อน