พุทธศาสนสุภาษิต

หมวดความโกรธ ผู้โกรธ ย่อมไม่เห็นธรรม พึงตัดความโกรธด้วยความข่มใจ ความโกรธเป็นดังสนิมศัสตราในโลก ผู้ถูกความโกรธครอบงำ ย่อมไม่มีที่พำนักสักนิดเดียว (เพราะความโกรธได้เข้าพำนักหมดสิ้นแล้ว) ความโกรธย่อมทำจิตให้กำเริบ ผู้โกรธ ย่อมไม่รู้อรรถ ความโกรธเป็นอารมณ์ของคนมีปัญญาทราม ฆ่าความโกรธได้ อยู่เป็นสุข พึงตัดความโกรธด้วยปัญญา ผู้ถูกความโกรธครอบงำ ย่อมละกุศลเสีย ผู้ถูกความโกรธครอบงำ ย่อมถึงความเสื่อมทรัพย์ ผู้เกิดความโกรธแล้ว เป็นผู้ฉิบหาย คนมักโกรธ ย่อมมีผิวพรรณเศร้าหมอง ผู้มืนเมาด้วยความโกรธ ย่อมถึงความไร้ยศศักดิ์ ความโกรธครอบงำนรชนเมื่อใด ความมืดมนย่อมเกิดมีขึ้นเมื่อนั้น ผู้โกรธจะผลาญสิ่งใด สิ่งนั้นทำยากก็เหมือนทำง่าย ความโกรธก่อความพินาศ ฆ่าความโกรธได้ ไม่โศกเศร้า คนมักโกรธ ย่อมอยู่เป็นทุกข์ โทสะมีความโกรธเป็นสมุฏฐาน ความโกรธน้อยแล้วมาก มักเกิดจากความไม่อดทน จึงทวีขึ้น ความผิดเสมอด้วยโทสะไม่มี ความโกรธไม่ดีเลย อย่าลุแก่อำนาจความโกรธ ผู้โกรธ ย่อมฆ่ามารดาของตนได้ ญาติมิตรและสหาย ย่อมหลีกเลี่ยงคนมักโกรธ ภายหลังเมื่อความโกรธหายแล้ว เขาย่อมเดือดร้อน เหมือนถูกไฟไหม้ คนมักโกรธถือเอาประโยชน์แล้ว กลับประพฤติไม่เป็นประโยชน์