พุทธศาสนสุภาษิต

หมวดบาป-เวร

บาปธรรมเป็นมลทินแท้ ทั้งในโลกนี้ ทั้งในโลกอื่น

คนมักทำบาปเพราะความหลง

บาปไม่มี แก่ผู้ไม่ทำ

คนมีสันดานชั่ว ย่อมลำบากเพราะกรรมของตน

พึงละเว้นบาปทั้งหลาย

การไม่ทำบาป นำสุขมาให้

ความสั่งสมบาป นำทุกข์มาให้

คนพูดเท็จ จะไม่พึงทำบาป ย่อมไม่มี

คนสะอาด ไม่ยินดีในความชั่ว

ไม่ควรทำบาป เพราะเห็นแก่กิน

สาธุชนย่อมละบาปกรรมด้วยตปะ (ตบะ)

เมื่อเรากล่าวธรรมอยู่ บาปย่อมไม่แปดเปื้อน

แม้หม้อน้ำยังเต็มด้วยหยาดน้ำฉันใด, คนเขลาสั่งสมบาปแม้ทีละน้อย ๆ ก็เต็มด้วบบาปฉันนั้น

ผู้ใดระงับบาปน้อยใหญ่ได้โดยประการทั้งปวง ท่านเรียกผู้นั้นว่าสมณะ เพราะเป็นผู้ระงับบาปทั้งหลายได้

คนพูดเท็จ ล่วงสัตยธรรมเสียอย่างหนึ่ง ไม่คำนึงถึงโลกหน้า จะไม่พึงทำบาปเป็นอันไม่มี

ถ้าฝ่ามือไม่มีแผล ก็พึงนำยาพิษไปด้วยฝ่ามือได้ ยาพิษซึมเข้าฝ่ามือไม่มีแผลไม่ได้ฉันใด, บาปย่อมไม่มีแก่ผู้ไม่ทำฉันนั้น

ควรงดเว้นบาปเสีย เหมือนพ่อค้ามีพวกน้อย มีทรัพย์มาก เว้นหนทางที่มีภัย และ เหมือนผู้รักชีวิตเว้นยาพิษเสียฉะนั้น

บาปกรรม ที่ทำแล้วย่อมไม่มีเปลี่ยนแปลง เหมือนนมสดที่รีดในวันนั้น, บาปย่อมตามเผาคนเขลา เหมือนไฟที่เถ้ากลบไว้

เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร

เวรของผู้จองเวร ย่อมไม่ระงับ

ในกาลไหน ๆ เวรในโลกนี้ย่อมระงับด้วยเวรไม่ได้เลย

ผู้ทำบาป ย่อมเศร้าโศกในโลกนี้ ละไปแล้วก็เศร้าโศก ชื่อว่าเศร้าโศกในโลกทั้งสอง, เขาเห็นกรรมอันเศร้าหมองของตน จึงเศร้าโศกและเดือนร้อน